Bir varmış,bir yokmuş.Bir zamanlar Eren adında bir çocuk varmış.
Eren kırlarda koşup oynamaya bayılıyormuş.Yine birgün oynamak için kırlara gitmiş.Bu sırada peşine bir köpek takılmış.
Zavallı köpek,pek aç görünüyormuş.Yiyecek bir şeyler arıyor,yerleri kokluyormuş.Eren köpeğe acımış.
_Vah vah ,demiş.Keşke sqana verebilecek bir şeylerim olsaydı…
Köpek acı acı havlamış.SankiEren’in söylediklerini anlamış. Bir süre birlikte yürümüşler.Az sonrabir de ne görsünler?Karşılarında kocaman bir kemik yığını durmuyor mu?Eren sevinçle:
_İşte,demiş.Senin için yiyecek bir şeyler.Hem de sana üç gün yeter.
Fakat aç köpek birden geri dönmüş ve koşa koşa oradan uzaklaşmış.Eren buna çok şaşırmış.Bir taşın üstüne oturmuş.”Hayvancağız hiçbir şey yemeden nereye gitti?”diye düşünmüş.
Çok geçmeden köpek geri gelmiş.Arkasında da zıp zıp zıplayan on küçük köpek varmış.Küçük köpeklere yiyeceği göstermiş.Kendisi de bir
kenara çekilmiş.
On küçük köpek doyana kadar yemişler.Sonra büyük köpeğe teşekkür eder gibi bakmışlar.
İşte ondan sonra büyük köpek yiyeceğe yaklaşmış.Geride kalan kırıntıları yemiş.
Eren köpeğe hayretle bakarak,”İnanılmaz!” demiş.”Köpek bile paylaşmayı biliyor.Başkalarını kendine tercih ediyor.”